«…μερικοί γονείς είναι τόσο επικίνδυνοι ή διεστραμμένοι που το ενήλικο παιδί πρέπει να τους αποφύγει για να παραμείνει ασφαλές και λογικό». ΜΚΒ σελ. 232

Εκείνοι που κακοποιηθήκαμε σεξουαλικά, είτε συγκεκαλυμμένα είτε φανερά, συνειδητοποιούμε ότι μας «βίασαν στην ψυχή». Για αρκετά μεγάλο διάστημα συνεχώς προσπαθούσαμε να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να «καθαρίσουμε τη δική μας πλευρά του δρόμου» και να αναζητήσουμε αλλαγή, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Η ζημιά ήταν τόσο σοβαρή που αργότερα για χρόνια ήμασταν ανίκανοι να διατηρήσουμε την ακεραιότητά μας μπροστά στους θύτες μας. Νιώθαμε ότι δεν υπήρξε κανείς που θα μπορούσε να καταλάβει γι' αυτό εξακολουθούσαμε να προσποιούμαστε, να πηγαίνουμε στο πατρικό μας, να γελάμε όταν δεν είχαμε όρεξη να γελάσουμε, να χαμογελάμε όταν νιώθαμε κενοί μέσα μας. Και πάντα καταλήγαμε να αισθανόμαστε άσχημα, σε κάθε γιορτή και γενέθλια.

Με τη βοήθεια των ΕΠΑ αποδεχόμαστε επιτέλους ότι η οικογένεια που νομίζαμε ότι είχαμε στην πραγματικότητα ήταν μια φαντασίωση στην οποία χρειάστηκε να πιστέψουμε για να παραμείνουμε ζωντανοί ως παιδιά. Όταν τελικά παραδιδόμαστε και αναγνωρίζουμε την έκταση της κακοποίησης, απαγκιστρωνόμαστε από τους θύτες μας. Απαγκιστρωνόμαστε επίσης από εκείνους που θα έπρεπε να μας προστατεύσουν, αλλά αντ' αυτού προστάτευσαν τους θύτες με το να αρνούνται τις ιστορίες μας· εκείνους που απλά ήθελαν «να το ξεπεράσουμε» για να μη χρειάζεται να έρθουν αντιμέτωποι με την πραγματικότητα.

Σήμερα θα ζήσω με μια νέα ελευθερία που βασίζεται στην αλήθεια και στη σχέση με τη νέα οικογένειά μου και με μια στοργική Ανώτερη Δύναμη.