«Πριν την ανάρρωση πολλοί σπαταλούσαμε ατελείωτες ώρες στη μνησικακία». ΜΚΒ σελ. 380

Πολλοί ήρθαμε στα ΕΠΑ με βαθιές μνησικακίες. Μπορούν να μας αναγνωρίσουν από τα εκατό κιλά μνησικακία που κουβαλάμε ως πέτρα κρεμασμένη από το λαιμό μας. Πεπεισμένοι ότι αυτή η πέτρα μπήκε εκεί από άλλους την κρατάμε κρεμασμένη λες κι αν την αφήσουμε θα μας προκαλέσει κακό. Η πέτρα είναι ευχαριστημένη να παραμείνει στη θέση της. Παρόλα αυτά το να την κουβαλάμε μπορεί να μας προκαλεί υπερβολικό πόνο.

Τα ΕΠΑ μάς μαθαίνουν ότι το να συγχωρούμε τους άλλους δεν έχει να κάνει με τους άλλους. Το κάνουμε για τον εαυτό μας, για να αφήσουμε το δικό μας πόνο. Ακούμε άλλους να λένε ότι το να προσευχόμαστε καθημερινά για να συγχωρέσουμε το πρόσωπο για το οποίο μνησικακούμε τελικά θα μας απαλλάξει από αυτήν την μνησικακία. Μαθαίνουμε ότι δε συγχωρούμε την πράξη, αλλά όντως συγχωρούμε το πρόσωπο.

Πολλοί που ακούμε αυτά τα πράγματα για πρώτη φορά νομίζουμε ότι ακούγονται κάπως χαζά. Αλλά τί διαφορετικό έχουμε κάνει που να κατάφερε να μειώσει σταδιακά το δηλητήριο που η μνησικακία μας έχει φέρει στη ζωή μας; Για αυτό κάνουμε καθημερινή και επαναλαμβανόμενη προσπάθεια.

Μετά από λίγο καιρό παρατηρούμε να συμβαίνει κάτι αξιοθαύμαστο. Οι λεπτομέρειες που έμοιαζαν τόσο σημαντικές και τροφοδοτούσαν τη συνεχιζόμενη μνησικακία μας φαίνεται να ξεθωριάζουν. Η πέτρα μας χάνει κάποιο από το βάρος της.

Σήμερα κάνω αυτό που έχει δουλέψει για πάρα πολλούς στην ανάρρωση· προσεύχομαι να μου αφαιρεθεί η μνησικακία στην οποία ήμουν βυθισμένος τόσο καιρό.