«Μαθαίνουμε να μένουμε στη στιγμή και να είμαστε παρών στο σώμα μας. Μαθαίνουμε ότι οι σκέψεις μας μπορούν να έχουν τέλος». ΜΚΒ σελ. 266

Μέχρι να βρούμε τα ΕΠΑ ίσως να μη νιώσαμε ποτέ την αίσθηση του να είμαστε παρόντες στα σώματά μας και να βιώνουμε τα συναισθήματά μας. Μπορεί να είχαμε υπερβολικό συναίσθημα αλλά δεν ξέραμε πώς να νιώσουμε τα συναισθήματά μας. Η συχνή αίσθηση πανικού που μας πλημμύριζε φαινόταν τόσο οικεία που ίσως δεν είχαμε παρατηρήσει για ποιο λόγο συνέβαινε.

Καθώς συμμετείχαμε συνειδητά στις συγκεντρώσεις μας, μαθαίνοντας να ξεγυμνώνουμε τις ψυχές μας, αρχίσαμε να «σπάμε». Μερικές φορές ήταν επίπονο, αλλά ξέραμε ότι δεν χρειαζόταν να περάσουμε μόνοι μας μέσα από τον πόνο. Κάναμε τη δουλειά καθώς και τηλεφωνήματα. Ζητήσαμε από έναν συνοδοιπόρο στο πρόγραμμα να δουλέψει μαζί μας τα Βήματα. Πιστέψαμε άλλα μέλη των ΕΠΑ όταν μας είπαν ότι δεν είμαστε μόνοι.

Μαζέψαμε το κουράγιο να σταθούμε με τον πόνο της στέρησης αυτού που μας κράταγε δεμένους εσωτερικά. Ίσως για πρώτη φορά νιώσαμε την ντροπή και την εγκατάλειψη από την παιδική μας ηλικία - ήταν σαν ωρολογιακές βόμβες μέσα μας. Καθώς τα σώματά μας «ξεδιπλώνονταν», μάθαμε να μην πανικοβαλλόμαστε.

Εμπιστευτήκαμε τον εαυτό μας και την Ανώτερή μας Δύναμη. Κινηθήκαμε έξω από τον πόνο και από τον πνευματικό και σωματικό λήθαργο που ίσως μας κρατούσαν δέσμιους. Αποδεχτήκαμε ότι δεν ήμασταν τέλειοι και η ζωή μας βελτιώθηκε. Γίναμε αυθεντικοί με τα λόγια και τις πράξεις μας.

Σήμερα δε θα κάνω αυτό το ταξίδι μόνος. Όταν χρειάζομαι βοήθεια, γνωρίζω ότι έχω τους συνοδοιπόρους μου στα ΕΠΑ και την Ανώτερή μου Δύναμη.