«Μέσα από τη δουλειά με τα Βήματα και τη συμμετοχή μας στις συγκεντρώσεις βλέπουμε ότι δεν είμαστε οι μοναδικοί και ότι η οικογένειά μας δεν είναι η μοναδική επίσης. Υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι σαν εμάς». ΜΚΒ σελ. 96

Πολλοί μεγαλώσαμε θεωρώντας ότι η οικογένειά μας ήταν διαφορετική, ότι ήμασταν μοναδικοί. Γίναμε μάρτυρες δράματος που ήταν πέραν της κατανόησής μας. Συχνά εκείνοι ακριβώς οι άνθρωποι που θα έπρεπε να μας είχαν παρηγορήσει ήταν οι ίδιοι που ευθύνονταν για το τραύμα. Η επακόλουθη ντροπή και το ρεζιλίκι μάς άφησε με μια αίσθηση ότι δε θα μπορούσαμε ποτέ να είμαστε σαν τους συνομήλικούς μας. Νιώθαμε «μακριά» από αυτούς, γι' αυτό φορέσαμε τη μάσκα μας και συμπεριφερόμασταν σαν να είμαστε «φυσιολογικοί».

Στα ΕΠΑ μοιραζόμαστε το σκοτεινότερο παρελθόν μας και ανακαλύπτουμε ότι ταυτίζονται και άλλοι. Το να ξεσκεπάζουμε τις αναμνήσεις μας, μάς βοηθάει να αφαιρέσουμε το κεντρί από την πληγή μας. Απολαμβάνουμε την ελευθερία που αισθανόμαστε, γιατί συνειδητοποιούμε ότι δε θα κριθούμε για τις πράξεις των μελών της οικογένειάς μας. Δεν είμαστε μόνοι.

Μαθαίνουμε τα μοτίβα συμπεριφοράς που αναπτύξαμε για να ανταπεξέλθουμε στα συναισθήματά μας ντροπής, πόνου και θυμού. Μόλις τα αναγνωρίσουμε, προσφέρουμε στον εαυτό μας μια επιλογή: μπορούμε να εξακολουθούμε να συμπεριφερόμαστε όπως προηγουμένως που ήμασταν στο σκοτάδι ή μπορούμε να δοκιμάσουμε νέες συμπεριφορές που δουλεύουν καλύτερα. Όταν εξακολουθούμε να πάμε στις συγκεντρώσεις, επιλέγουμε νέες συμπεριφορές.

Σήμερα χαίρομαι την ελευθερία που προέρχεται από τη γνώση ότι δεν είμαι ο μοναδικός - δεν είμαι μόνος. Μπορώ τώρα να χρησιμοποιώ να εργαλεία της ανάρρωσης αντί των δυσλειτουργικών εργαλείων επιβίωσης που έμαθα ως παιδί.