«Αποφεύγουμε τις κατηγορίες γιατί γνωρίζουμε ότι η φύση της οικογενειακής δυσλειτουργίας είναι τέτοια που περνάει από γενιά σε γενιά». ΜΚΒ σελ. 157

Πολλοί ερχόμαστε στα ΕΠΑ κατηγορώντας του γονείς μας για ό,τι έχει πάει στραβά στη ζωή μας. Λέμε στον εαυτό μας: «Ας είχα μία «φυσιολογική» οικογένεια και δε θα είχα τόσα πολλά προβλήματα· γιατί δεν μπορούσαν να είναι διαφορετικά τα πράγματα;».

Δε χωρά αμφιβολία ότι αξίζαμε καλύτερα πράγματα· ως αθώα παιδιά είχαμε λίγες επιλογές. Αλλά ως ενήλικες αν εξακολουθούμε να εστιάζουμε αποκλειστικά στο να κατηγορούμε την οικογένειά μας, θα διαιωνίσουμε τη δυσλειτουργία. Περνάει από γενιά σε γενιά και είναι το ίδιο σύστημα μέσα στο οποίο ανατραφήκαν οι γονείς μας.

Συχνά πριν ξεκινήσουμε την ανάρρωση, δε θέλαμε να δούμε το δικό μας ρόλο στη συνεχιζόμενη δυσλειτουργία. Ίσως ακόμη και να είπαμε στον εαυτό μας: «Δε θα συμπεριφερθώ στα παιδιά μου με αυτόν τον τρόπο». Αλλά είναι πιθανόν να κάναμε κάποια από τα ίδια πράγματα ή ίσως να στραφήκαμε κατά 180 μοίρες προσπαθώντας να είμαστε περισσότερο φίλοι παρά γονείς.

Αλλά όλα τα παιδιά χρειάζονται λογικούς γονείς, όπως χρειαζόμασταν και εμείς. Μέχρι να ξεσκεπάσουμε και να αντιμετωπίσουμε τα δικά μας ζητήματα θα συνεχίζουμε να επαναλαμβάνουμε τα δυσλειτουργικά μοτίβα. Το πρόγραμμα των ΕΠΑ μάς δίνει τη μέση λύση όπου υπάρχει η ανάρρωση. Και μας αξίζει να ζούμε σε αυτό το χώρο.

Σήμερα θα θυμηθώ ότι η οικογενειακή δυσλειτουργία είναι μια ασθένεια που περνάει από γενιά σε γενιά. Επιβεβαιώνω την επιλογή μου να σπάσω τον κύκλο με το να δουλεύω το πρόγραμμά μου.