«Καθώς καθόμαστε και αναλογιζόμαστε τα ελαττώματα του χαρακτήρα μας δεν κρίνουμε τον εαυτό μας». ΜΚΒ σελ. 215

Ως παιδιά συχνά έπρεπε να υπομένουμε λεκτικές επιθέσεις που ως ενήλικες μάς έκαναν ευάλωτους ακόμη και στην παραμικρή κριτική. Ακόμη και στα ΕΠΑ ήταν δύσκολο σε μερικούς από εμάς να ακούσουμε ότι έχουμε «ελαττώματα στο χαρακτήρα», επειδή το μεταφράζαμε ως ότι ήμασταν ελαττωματικοί και το νιώθαμε ως ντροπιαστικό μήνυμα. Επειδή γνωρίζαμε ότι αυτά ήταν τα βασικά μας ζητήματα και ότι το πρόγραμμα μπορούσε να μας βοηθήσει, ίσως να βρήκαμε άλλες λέξεις που μας έκαναν να αισθανόμαστε πιο άνετα, όπως: «άμυνες του χαρακτήρα», «ζητήματα του Πρώτου Βήματος», «μπλοκαρίσματα του πνεύματος» ή απλά «ελλείψεις του χαρακτήρα».

Όπως και να τα αποκαλούμε, είναι σημαντικό να τα εξετάσουμε υπό το σωστό πρίσμα και να τα αποδεχτούμε ως κομμάτι αυτού που μάθαμε να είμαστε. Επίσης συνειδητοποιούμε ότι είναι ακριβώς εκείνα τα πράγματα που μπαίνουν ανάμεσα σε εμάς και την Ανώτερή μας Δύναμη. Επηρεάζουν τον τρόπο που νιώθουμε για τον εαυτό μας και τον τρόπο που σχετιζόμαστε με άλλους ανθρώπους.

Καθώς γινόμαστε πρόθυμοι να δουλέψουμε τα Βήματα, σταδιακά βγαίνουμε από την απομόνωση που χρησιμοποιούσαμε για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας. Και αρχίζουμε να αναγνωρίζουμε τα δυνατά μας σημεία, ένα από τα οποία είναι η ικανότητά μας να γνωρίζουμε ενστικτωδώς ότι τα εργαλεία των ΕΠΑ μας δίνουν ένα νέο και καλύτερο τρόπο ζωής. Μαθαίνουμε την ισορροπία.

Σήμερα επιλέγω να αντιμετωπίσω τις ελλείψεις του χαρακτήρα μου χωρίς να κρίνω σκληρά τον εαυτό μου. Αποδέχομαι όλες τις πλευρές μου.